Του Λάζαρου Μαύρου, από τη στήλη “Ειρήσθω” στη Σημερινή, 1 Απριλίου 2013 Ε.Ο.Κ.Α. είναι η τελευταία στην χρονολογική σειρά, εσαεί ανεξάντλητη πηγή, η οποία αρδεύει αενάως, διαρκές μυστικό θαύμα, την υπέρτατη δύναμη του ελληνικού έθνους για την επόμενη, οψέποτε την θελήσει, απελευθερωτική του ανάσταση. Την υπέρτατη δύναμη της ψυχής και της σοφίας, για «να πάρει μιαν ανηφοριά,
«Μην κλαίτε μάνες των Ηρώων για των παιδιών σας τον χαμό! Το αίμα των αυτό τ’ αθώο θα σας χαρίσει λυτρωμό…» έγραφε ο δάσκαλος Φώτης Πίττας. Δάσκαλος όχι μόνο στο επάγγελμα. Δάσκαλος στη ζωή. Γιατί με τη ζωή του έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα στις γεναιές των γεναιών: Είναι η λευτεριά το μεγαλύτερο δώρο και δεν
Η Ανεξάρτητη Φοιτητική ΈΠΑΛξη οργανώνει εκδήλωση – συζήτηση με θέμα “Η Κύπρος στη νέα εποχή – Από την εισβολή στο μνημόνιο”. Αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα των στιγμών αποφασίσαμε τη διοργάνωση της εν λόγω εκδήλωσης με σκοπό τη διαφώτιση της κοινής γνώμης σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις στην οικονομία. Θεωρούμε ότι ο διάλογος, τοποθετημένος στις σωστές του
Zήτω οι Τρελοί, λοιπόν. Οι Τρελοί με κεφαλαίο, διότι οι Τρελοί τούτοι εστάθηκαν η αιτία να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι (σχετικά) και να μην γεννιόμαστε μέσα στην τουρκοκρατία και την αγγλοκρατία αντίστοιχα. Ο κόσμος τους έλεγε τρελούς, είπε ο πρώτος των Τρελών, ο γέρος του Μωριά, διότι εκίνησαν να επαναστατήσουν λιγότεροι στον αριθμό από τους
Με περηφάνια αλλά και με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης που αποκτούμε πλέον, μας ανακοινώθηκε πως οι συμφοιτητές μας όχι απλά εκτιμούν, στηρίζουν και ταυτίζονται με τους αγώνες μας, αλλά έστειλαν στην Φ.Ε.ΠΑΝ ακόμη ένα Ακκομάτιστο, Αυτόνομο, Αντιομοσπονδιακό φοιτητή! Πιο συγκεκριμένα τα χτεσινά αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών του Πανεπιστημίου Κύπρου έχουν ως εξής:
Α.Φ.Ε ( Αυτόνομοι ): 273 Ψήφοι 8,16% (+1,88) 2 ΕΔΡΕΣ
Πρωτοπορία ( ΔΗΣΥ): 1401 Ψήφοι 41,88% (-6) 9 ΕΔΡΕΣ
Προοδευτική ( ΑΚΕΛ ): 1224 Ψήφοι 36,59% (+2,18%) 7 ΕΔΡΕΣ
Αγώνας ( ΕΔΕΚ ) 337 Ψήφοι 10,07% (+2,78) 2 ΕΔΡΕΣ
Ανναγένηση ( ΔΗΚΟ ) 110 Ψήφοι 3,29% (-0,83) 1 ΈΔΡΑ
Σε μια περίοδο που οι αντιστάσεις της κοινωνίας και δυστυχώς του φοιτητικού κινήματος είναι μειωμένες ως και ανύπαρκτες, εμείς δεσμευτήκαμε να συνεχίσουμε να πράττουμε ότι πράττουμε επί τόσα χρόνια. Να αγωνιζόμαστε για τον φοιτητή και την πατρίδα. Είμαστε αυτοί που πιστεύουμε πως τα δίκαια του λαού μας και της κοινωνίας θα πρέπει να διασφαλίζονται και να προστατεύονται σαν κόρη οφθαλμού. Είμαστε εμείς που απορρίπτουμε τη μη βιώσιμη, ρατσιστική, αντεθνική και άδικη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας απαιτώντας την απελευθέρωση της πατρίδα μας. Είμαστε εμείς που δεν θα προδώσουμε ποτέ τις αρχές μας , την πατρίδα μας και τον φοιτητή!
Eμείς τα λέγαμε από καιρό αλλά τότε είμασταν τρελοί, συνωμοσιολόγοι και πραξικοπηματίες. Τότε μας περιγελούσατε, τώρα τα λόγια μας γίνονται πράξεις και άρχισαν τα κλάματα. Ο Χριστόφιας, που τόσο κατέκρινε ο Συναγερμικός όχλος, έκανε την αρχή για να συνεχίσει το έργο του ο «μεγάλος» Νίκος Αναστασιάδης. Ο ονειρικός σας μεσσίας, που πρό των εκλογών έταζε
Τη μέρα που ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα των εκλογών πολλοί ήταν εκείνοι που πανηγύριζαν και νόμιζαν ότι «το κύρος του Αναστασιάδη κι οι γνωριμίες του στην Ευρώπη θα μας σώσουν». Εμείς φωνάζαμε από πριν: ΟΧΙ στον κόκκινο Χριστόφια – ΟΧΙ και στον μπλε Χριστόφια! Και γράφαμε ότι εκείνοι που συνάχτηκαν να πανηγυρίσουν στο «Ελευθερία» θα κλαιν
Γεια σας παλιοί συμμαθηταί! Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό, έναν παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά, ας πάρει μονοπάτια να βρεί τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά… 5 Δεκεμβρίου 1955 Μ’ αυτά τα λόγια, ο μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αποχαιρετούσε τους φίλους και
Φίλοι και φίλες,
Σε μια εποχή που “αξιοπρέπεια και αρχές λείπουν ταξίδι” εμείς παραμένουμε σταθεροί. Επιμένουμε πεισματικά να διεκδικούμε ελευθερία, παιδεία και αξιοπρέπεια. Επιμένουμε να ζητούμε όλα αυτά τα οποία πολιτικές ηγεσίες και κομματικοί υπάλληλοι μας ζητούν να ξεχάσουμε και να θυσιάσουμε στον βωμό της, κατά την δική τους άποψη, σωτηρίας της πατρίδας. Μια πατρίδα και μια κοινωνία που αυτοί οι ίδιοι κατέστρεψαν και διέλυσαν και που τώρα ζητούν απ’ εμάς να αναλάβουμε την ευθύνη.
Αντιλαμβανόμαστε πως οι καιροί είναι δύσκολοι. Οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό ίσως και να βρίσκονται στην πιο προβληματική περίοδο απ’ την τούρκικη εισβολή, αφού είναι ολοφάνερες οι προσπάθειες για ταύτιση της οικονομικής κρίσης με την επίλυση του Κυπριακού. Η οικονομία μας έχει καταλύξει στα σκουπίδια, παρασέρνοντας έτσι την κοινωνία σε μια κατηφόρα που δεν ξέρουμε πού θα σταματήσει.
Εμείς όμως δεν δημιουργηθήκαμε για τα εύκολα. Επιλέξαμε αυτόν τον δρόμο, γιατί γνωρίζουμε τα κακά της κομματοκρατίας, γι’ αυτό και είμαστε αυτόνομοι. Γιατί γνωρίζουμε τις ιστορικές πραγματικότητες αλλά και τα δικαιώματά μας, γι’ αυτό και δηλώνουμε αντιομοσπονδιακοί. Γιατί ακούγοντας και μαθαίνοντας την ιστορία μας δεν νιώθουμε απλά περήφανοι, αλλά βιώνουμε το χρέος να αποτελέσουμε τους συνεχιστές της.
Πενήντα πέντε χρόνια μετά δεν μένουν πολλά που να μην έχουν ειπωθεί για το μεγαλείο του Αυξεντίου. Από τον λαϊκό θρήνο της 3ης του Μάρτη του ’57, όταν μαθεύτηκε ο θάνατος του Σταυραετού και οι χωρικοί έπιναν αμίλητοι στους καφενέδες (πότε – πότε τραγουδώντας για να εκφράσουν τον καημό τους όπως τους εδίδαξε ο παππούς Οδυσσέας), μέχρι την «Μπαλάντα του Γρηγόρη Αυξεντίου» της 8ης Μαρτίου της εφημερίδας Tribune του Λονδίνου: [1]