«Πατρίδα μ’ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος…»
Στην Κύπρο ξέρουμε καλά τι σημαίνει προσφυγιά. Τη ζούμε καθημερινά. Το χειρότερο όμως είναι ότι είμαστε πρόσφυγες μέσα στην ίδια μας την πατρίδα. Γι” αυτό μπορούμε, καλύτερα ίσως από κάθε κομμάτι του Ελληνισμού, να καταλάβουμε τον πόνο του ξεριζωμού του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Η 19η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων από τις ορδές του Μουσταφά Κεμάλ. Πολύ γρήγορα οι όποιες ελπίδες δημιουργήθηκαν στις μειονότητες της Τουρκίας για καλύτερη αντιμετώπιση μετά την επικράτηση των Νεοτούρκων εξανεμίστηκαν. Όχι μόνο αυτό, αλλά άρχισαν να ζουν έναν χειρότερο εφιάλτη. Με σύνθημα «Η Τουρκία στους Τούρκους» άρχισε η επιχείρηση γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής, οι οποίες και έντονη εθνική συνείδηση είχαν, αλλά και ήταν οι σημαντικοί οικονομικοί παράγοντες στα σπλάχνα της Τουρκίας. Έτσι, εκατομμύρια χριστιανοί έγιναν θύματα της ιδέας του «Παν-τουρκισμού».
Τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων και τασσόμαστε στο πλευρό των οργανωμένων συνόλων που παλεύουν για διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας. Επ” ευκαιρίας όμως της μέρας αυτής που τιμούμε τη μνήμη των Ποντίων, πρέπει να αναφερθούμε εν γένει στο ζήτημα της γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Τούρκους και στη δική μας πολιτική. Το επίσημο ελληνικό κράτος ουσιαστικά υπνώττει. Ενώ ξένοι -ακόμα και τούρκοι- ακαδημαϊκοί παρουσιάζουν στοιχεία που καθιστούν τη γενοκτονία ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, το ελληνικό κράτος δεν πράττει τίποτα για να διαφωτίσει την κοινή γνώμη και να επιδιώξει την αναγνώριση της γενοκτονίας από τα ξένα κοινοβούλια. Πρέπει να ενεργήσει το επίσημο κράτος, σε συνεργασία πάντα με την ελληνική ομογένεια και τους κατά τόπους συλλόγους των προσφύγων, ούτως ώστε μέσα από διεθνή φόρα και συνεργασίες να πετύχουμε αυτό που πέτυχε το αρμενικό κράτος. Στην Αρμενία, το κράτος δουλεύει σύσσωμο και μεθοδικά για την αναγνώριση της γενοκτονίας των πληθυσμών της και σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει.
Παράλληλα, πρέπει να γίνει μια πιο μαζική προσπάθεια από τα οργανωμένα σύνολα. Να αφήσουμε τις επιμέρους ημερομηνίες και να οριστεί μια ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία όλων των Ελλήνων. Για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Ιωνίας, της Ανατολικής Θράκης (ακόμα και της Κύπρου αφού κατ” ορισμόν διεπράχθηκε γενοκτονία το 1974). Με τον τρόπο αυτό θα αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ η προσπάθεια. Το ίδιο έπραξαν και οι Αρμένιοι, οι οποίοι όρισαν μια κοινή ημερομηνία για να τιμάται η μνήμη των θυμάτων παρ” όλο που οι Αρμένιοι υπέστησαν κατά τόπους σε διαφορετικές περιόδους τις διώξεις.
Μεθοδικά λοιπόν και συντονισμένα, ας εργαστούμε όλοι για την τιμή και τη μνήμη των θυμάτων. Το χρωστάμε σ” αυτούς, το χρωστάμε στα παιδιά που άφησαν πίσω τους, το χρωστάμε στους εαυτούς μας και στην ιστορία. Η Τουρκία πρέπει επί τέλους να βρεθεί προ των ευθυνών της και να τις αναλάβει. Το τουρκικό κράτος είναι θεμελιωμένο μέσα στο αίμα και στα κόκκαλα των λαών που υπέστησαν γενοκτονία. Μέσα από το αίμα των λαών αυτών είναι που γεννήθηκε το ¨σύγχρονο κοσμικό κράτος του Μουσταφά Κεμάλ¨.
Ο Ελληνισμός σήμερα περνά δύσκολα. Ίσως είναι ακόμα πιο δύσκολες οι συνθήκες για να προσανατολιστεί ο Έλληνας στην αποκατάσταση της αλήθειας, της ιστορικής αλήθειας για γεγονότα που συνέβησαν έναν αιώνα πριν. Αν όμως δεν το πράξουμε, αν δεν αποκαταστήσουμε την ιστορία δεν θα έχουμε μέλλον σαν λαός. Οι όποιες οικονομικές κρίσεις είναι παροδικές. Ιστορικές ελλείψεις όμως συνιστούν κρίσεις συνείδησης και τέτοιου είδους κρίσεις είναι μόνιμες και μοιραίες…
Όσοι ζωντανοί, ας στραφούμε ενωμένοι να διεκδικήσουμε την α-λήθεια!