Αυτή η σκέψη μας πλημμυρίζει παρακολουθώντας τα τόσα παράδοξα που διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή. Με μεγάλη μας απογοήτευση και έντονο θυμό πληροφορηθήκαμε για τα κατεπείγοντα μέτρα, τα οποία “εξαναγκάστηκε” η βουλή να ψηφίσει στην πρόσφατη συνεδρία της. Αναμφίβολα, όλα τα μέτρα είναι εξίσου σημαντικά, ωστόσο δε θα επεκταθούμε τόσο, καθώς θέμα της ανακοίνωσης μας είναι τα μέτρα που πάρθηκαν περί μείωσης της φοιτητικής χορηγίας.
Αναπτύσσοντας, λοιπόν, το θέμα αυτό, είναι κοινώς αντιληπτό πως τα μέτρα αυτά είναι τραγικά, καθώς αγγίζουν μια ομάδα πολιτών, τη φοιτητική κοινότητα, η οποία όχι μόνο δεν επαιτεί τίποτα για την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά και το σύνολό της, ως επί τω πλείστων, δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητο. Παρόλα αυτά, όμως, φαίνεται πως υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων, στους οποίους δεν είναι ιδιαίτερα αντιληπτό αυτό. Ακόμη και αυτά, τα οποία θεωρούνται «μη διαπραγματεύσιμα», τελικά διαπραγματεύονται.
Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, θα κακίσουμε ξεκάθαρα, και χωρίς κανένα δισταγμό, τη στάση των κομματικών παρατάξεων, που με την αδιάφορη στάση τους οδήγησαν το φοιτητικό κίνημα στην αδράνεια. Πού ήσασταν, κύριοι, όταν φωνάζαμε στις συνεδρίες της Φ.Ε.ΠΑΝ ότι η φοιτητική χορηγία κινδυνεύει; Πού ήσασταν, κύριοι, όταν κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου, παρατηρώντας την προβληματική διαδικασία τόσο της αίτησης όσο και της λήψης της φοιτητικής χορηγίας; Πού ήσασταν όταν φωνάζαμε πως το φοιτητικό πακέτο καθυστερεί, με κίνδυνο την πλήρη αποκοπή του, χωρίς καθόλου ενημέρωση;
Θα σας πούμε εμείς που ήσασταν. Ήσασταν ριζωμένοι στις καρέκλες των επιτελείων των υποψηφίων προέδρων που υποστηρίζει το κόμμα σας, με το οποίο τον ομφάλιο λώρο δεν λέτε να αποκόψετε. Μόνη σας ανησυχία ήταν να τυπώνεται όμορφες αφίσες και ανακοινώσεις, λίγο πριν τη γενική συνέλευση και τις εκλογές, για να κακίσετε τη στάση των αντιπάλων σας για την φοιτητική χορηγία και το φοιτητικό πακέτο, χωρίς, όμως, εσείς να κάνετε κάτι ουσιαστικό γι’ αυτό.
Και στο σημείο αυτό προκύπτει ένα άλλο ερώτημα. Μετά από όλη αυτήν την αδράνεια, πού βρίσκεστε; Πού κρύβεστε πάλι; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ακόμα πιο τραγική. Συνεχίζετε να οργανώνετε πάρτυ και μπουάτ, ενώ τα βασικά κεκτημένα του φοιτητή γίνονται φτηνή πραμάτια στο παζάρι των κομματικών σας επιτελείων και της τρόϊκας. Αυτό που μένει να κάνετε, λοιπόν, είναι να παρουσιαστείτε ενώπιον των φοιτητών και να απολογηθείτε. Να εξηγήσετε, γιατί αργήσατε, γιατί καθυστερήσατε. Πού πήγαν όλες σας οι υποσχέσεις; Που πήγε η αξιοπρέπεια της φοιτητικής κοινότητας;
Εμείς, πολλάκις υποσχεθήκαμε πως τη μάχη που δίνουμε θα τη συνεχίσουμε και ο,τι λέμε, όχι μόνο το κάνουμε, αλλά το κάνουμε για μας, για τη συνείδησή μας, για το κοινό καλό, και όχι για να προσελκύσουμε τη λαϊκή υποστήριξη. Για μας, το φοιτητικό κίνημα, πρωταρχικό σκοπό έχει, να αποκαλύπτει και να διαφυλάττει την αλήθεια και να διεκδικεί με κάθε μέσο όσα ανήκουν στο φοιτητή. Να είναι μαχητικό, αγωνιστικό και προστάτης όλων των κεκτημένων των φοιτητών, και όχι ο Δούρειος Ίππος των κομμάτων και των μικροπολιτικών συμφερόντων εντός του πανεπιστημίου. Όσο εσείς, λοιπόν, θα ρίχνετε την αξιοπρέπειά σας και θα «συμβιβάζεστε» για μια θέση, όσο θα συνωστίζεστε σε διάφορα όμορφα μέρη για να δείτε από κοντά τον ήρωα του κόμματός σας να μιλά στους νέους, τόσο εμείς θα πεισμώνουμε, θα πηγαίνουμε κόντρα στο κατεστημένο, για να αλλάξουμε τα πράματα! Γιατί όσο υπάρχουν αυτόνομοι φοιτητές, το φοιτητικό κίνημα θα έχει ελπίδα.
Γραφείο Τύπου
Α.Φ.ΕΠΑΛξης Παν. Κύπρου