Σε μια εποχή που το κομματικό κατεστημένο μαστίζει όλους τους τομείς της κοινωνίας μας, ο εθνικός ξεπεσμός έχει πάρει την θέση της ένδοξης ιστορίας μας και το αίσθημα του ανέφικτου για οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο κυριαρχεί κάποιοι επιλέγουν ένα δρόμο διαφορετικό. Ο κομματικός συνδικαλισμός και ο δρόμος του εφησυχασμού και συμβιβασμού δεν αποτελούν επιλογή! Άλλωστε ποτέ μια κοινωνία δεν άλλαξε μέσα από την αδράνεια ή την υποδούλωση! Εμείς συνειδητά επιλέγουμε τον δρόμο της αυτονομίας. Επιλέγουμε να βαδίσουμε μόνοι μας με γνώμονα την πατρίδα, την κοινωνία και τον φοιτητή.

Εμείς δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν προσωπικά ή άλλα συμφέροντα.Θα συνεχίσουμε να πολεμούμε για τα δίκαιά μας, να παλεύουμε για τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία μας στερούν για 37 χρόνια και θέλουν να μας στερήσουν εις το διηνεκές με τη δική μας υπογραφή μάλιστα!

Εμείς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στον δρόμο που χάραξαν άλλοι, πιο μεγάλοι από ‘μας (μεγάλοι στο “μπόι της Λευτεριάς”), που δεν συμβιβάστηκαν, που δεν αρκέστηκαν στο “εφικτό” και στο “ρεαλιστικό” και γύρεψαν να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά τους. Στον δρόμο τους, λοιπόν, πορευτήκαμε και θα πορευόμαστε και σε καλούμε να περπατήσεις μαζί μας. Μπορεί ο δρόμος να κόβεται απότομα από κάποιο συρματόμπλεγμα. Ας σταθούμε μαζί, να κοιτάξουμε απέναντι για να πάρουμε δύναμη να ξεπεράσουμε το εμπόδιο τούτο και να φτάσουμε στο τέρμα. Και στο τέρμα θα μας περιμένει η “Πανώρια” του Ευαγόρα, κρατώντας τις στάχτες του Γρηγόρη σαν δώρο καλωσορίσματος. Και τότε θα ξεκουραστούμε και ‘μεις.

Ποιο άλλο όνομα θα μπορούσαμε να δώσουμε στον δρόμο τούτο, στον δρόμο των “νεκρών και των αγέννητων που θα μας δικάσουν”, στον δρόμο στου οποίου το τέρμα θα βρούμε τον πρώτο και τελευταίο έρωτα του 18χρονου Πετράκη Γιάλλουρου; Ποιο άλλο όνομα θα μπορούσαμε να δώσουμε πάρεξ τούτου: Οδός Ελευθερίας…