Από τον Διγενή στον Πλούτωνα*

του Αντώνη Καζαμία
Εκπροσώπου Μεταπτυχιακών Φοιτητών Α.Φ.ΕΠΑΛξης Πανεπιστημίου Κύπρου

Η τελευταία εξόρμηση προς την Ένωση (1971-1974)

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γινόμαστε μάρτυρες ενός ανηλεούς υβριστικού ορυμαγδού κατά του προσώπου του Γεωργίου Γρίβα Διγενή. Επ’ ευκαιρία του ετήσιου μνημόσυνου του Ήρωα λογής λογής  πολιτικάντηδες, δημοσιογραφίσκοι, ψευδοιστορικοί και διαχρονικοί υβριστές του Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α και της Ενωτικής Ιδεολογίας αρχίζουν εργολαβικά να καθυβρίζουν με τους πιο αισχρούς χαρακτηρισμού τον Διγενή, κτυπώντας έτσι ολόκληρη την ενωτική παράταξη και Ιδεολογία. Στο πρόσωπο του Διγενή συγκεντρώνεται όλο το μένος κατά αυτών που διαχρονικά αγωνίσθηκαν και θυσιαστήκαν για το απόλυτο Ιδανικό, την Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Το όνομα «Διγενής» ακόμη και εν έτει 2012 θεωρείται ταμπού στην Κυπριακή κοινωνία και όσοι προσπαθούν κατά καιρούς να το αγγίξουν πριν ελαχίστων εξαιρέσεων διακατέχονται από ιδεοληψίες και αγκυλώσεις οι οποίες δημιουργούν λανθασμένες πέρα για πέρα εντυπώσεις.  Ο Διγενής έχει ταυτιστεί από υβριστές του και μη ως ο κύριος υπαίτιος για τα δεινά της Κύπρου. Αυτοί οι οποίοι βγήκαν «νικητές» μετά τον όλεθρο του καλοκαιριού του 1974 ήταν φυσικά η Μακαριακή παράταξη η οποία επέβαλε κατά το δοκούν  την Ιστορική της «γραμμή»  για τα γεγονότα προ του πραξικοπήματος και της Τουρκικής εισβολής. Η ενωτική παράταξη και ο Αρχηγός αυτής πλέον βρίσκονταν και εν πολλοίς βρίσκονται ακόμη σε ένα άτυπο εδώλιο κατηγορουμένου. Τρανό παράδειγμα το περσινό φιάσκο του πορίσματος του φακέλου της Κύπρου από την Βουλή των Αντιπροσώπων. Μέσα από το άρθρο αυτό θα προσπαθήσουμε να επανατοποθετήσουμε τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν από το Φθινόπωρο του 1971, με την μυστική άφιξη του Διγενή στην Κύπρο μέχρι και τον θάνατο αυτού στις 27 Ιανουαρίου 1974 στην ορθή Ιστορική τους βάση.

Το άρθρο αυτό λοιπόν θα προσπαθήσει να απαντήσει σε κάποια έκδηλα ερωτήματα τα οποία ταλαιπωρούν τόσο τους Ιστορικούς αλλά και την Κυπριακή και όχι μόνο κοινωνία και τα οποία έχουν να κάνουν με την δραματική τριετία 1971-1974. ( Πατήστε “Διαβάστε τη Συνέχεια” για ολόκληρο το άρθρο )

Αφιέρωμα : Ιάκωβος Κουμής : Όταν η Ελλάδα “τρώει” τα παιδιά της

“Η γαλάζια σου μορφή με τυραννά… γυρεύω μια σταγόνρα λευτεριάς στα βήματά σου / και ‘συ μ’ αρνήθης για τα συμφέροντά σου” [Ποίημα του Ιάκωβου Κουμή] “(…)Είναι τόσα που πρέπει να μάθει ο νέος που πρωτοέρχεται στην Αθήνα για να σπουδάσει νομικά εν τω Καποδιστριακώ Πανεπιστημίω. (…) Είναι τόσα, τόσα πολλά… Εγώ πού να προλάβω…

Άλλες τέσσερεις λαμπάδες τάμα για την Ελλάδα…

Σαν σήμερα, 02 Σεπτεμβρίου 1958, στο Λιοπέτρι Αμμοχώστου ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και τα παλικάρια του έμελλε να γεννηθούν ξανά στο κυπριακό “Χάνι της Γραβιάς”. Σ’ έναν αχυρώνα, έναν ταπεινό αχυρώνα, που έμεινε τελικά στην ιστορία, τέσσερεις αγωνιστές “έπεφταν” στ’ όνομα της Ελλάδας διάτρητοι από σφαίρες. Πίττας, Κάρυος, Σαμάρας, Παπακυριακού… Πάλι, όπως το ‘χουμε συνήθιο στην

“Εἰς ἓν καὶ μόνον ἀποβλέποντες τέρμα…”

Σαν σήμερα, 22 Αυγούστου 1954… “Στῶμεν καλῶς. Οὐδεὶς ἄς ὀρρωδήση. Οὐδεὶς ἄς προδώση τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς πεποιθήσεις του. Εἴμεθα Ἓλληνες καὶ μετὰ τῶν Ἑλλήνων ἐπιθυμοῦμεν νὰ ζήσωμεν. Ὑπὸ τοὺς ἱεροὺς αὐτοὺς θόλους ἄς δώσωμεν σήμερον τὸν ἄγιον ὄρκον: Θὰ παραμείνωμεν πιστοὶ ἕως θανάτου εἰς τὸ ἐθνικόν μας αἴτημα. Ἄνευ ὑποχωρήσεων. Ἄνευ συναλλαγῶν. Θὰ περιφρονήσωμεν

Φτάνει πια!

Δεν ήταν ατύχημα. Ήταν στυγνή δολοφονία! Ήταν φόνος εκ προ μελέτης! Διότι μόνο έτσι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την εγκληματική αμέλεια που επέδειξαν οι αρμόδιοι. Μόνο φόνος εκ προ μελέτης μπορεί να θεωρηθεί η απραγία, παρά την επίγνωση της επικινδυνότητας της κατάστασης. Ο ήρωας πλοίαρχος Ανδρέας Ιωαννίδης, προειδοποιούσε. Απάντηση δεν έπαιρνε. Εκκένωσε το στρατόπεδο προκειμένου να

Εν ενάτη Ιουλίου

Ενώ οι πολιτικάντηδες κάνουν τον λαό να ξεχνά τα πάντα και να αγνοεί οτιδήποτε φανερώνει και μαρτυρεί την ύπαρξή μας, συνεχίζουν να ξεπουλούν οτιδήποτε ελληνικό και να λεηλατούν την Εθνική μας συνείδηση ας θυμόμαστε ότι κάποιοι πέθαναν για αυτό τον λαό, κάποιοι, ναι, είχαν το θάρρος να ορθώσουν ανάστημα απέναντι  στον εχθρό και στον αφελληνισμό της νήσου

Εάλω η Πόλις

29 Μαΐου 1453. Η Βασιλεύουσα, η πόλη των πόλεων, το κλειδί της Ρωμανίας όλης χάνεται. Πέφτει στα χέρια των Οθωμανών Μουσουλμάνων. Μια πόλη σύμβολο, τόσο του χριστιανισμού όσο και του Ελληνισμού (άσχετο αν κάποιοι θέλουν να τη ξεγράψουν). Τι και αν έχουν περάσει τόσα χρόνια, τι και αν πλέον η Αγία Σοφία μολύνεται καθημερινά, τι και αν ο μαρμαρωμένος βασιλιάς δεν έχει ξυπνήσει ακόμα. Το δέος που σε πλημμυρίζει στο άκουσμα και μόνο ” Κωνσταντινούπολη” είναι αρκετό για να σου ανάβει τη φλόγα και την πίστη.

Bobby Sands : Γροθιά στην “πολιτισμένη” Βρετανία!

Συμπληρώνονται σήμερα 30 χρόνια από τον θάνατο του ιρλανδού αγωνιστή, μέλους του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), Bobby Sands. Ο Bobby Sands κρατούμενος στην πτέρυγα Η’ του Long Kesh ξεκινά μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του Ιρλανδούς απεργία πείνας και ξεκινά πρώτος, ούτως ώστε να μην πεθάνουν όλοι μαζικά και να χαθεί η δυναμική της απεργίας. Αρθρογραφεί

Απόστολος Σάντας : Αθάνατος!

Το Σάββατο 30 Απριλίου 2011 απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών ο Απόστολος Σάντας, ο οποίος μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη σημαία του κατακτητή, τη σημαία του φασισμού, από το σύμβολο του Ελληνισμού, την Ακρόπολη. Μαζί με τον Μανώλη Γλέζο έδωσαν ώθηση στην παθητική αντίσταση του λαού ενάντια στους γερμανούς κατακτητές. Καθιερώθηκε έκτοτε ως

Eυαγόρας Παλληκαρίδης

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί! Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό, έναν παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά, ας πάρει μονοπάτια να βρεί τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά… 5 Δεκεμβρίου 1955 Μ’ αυτά τα λόγια, ο μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αποχαιρετούσε τους φίλους και