Σαν σήμερα, 22 Αυγούστου 1954…

“Στῶμεν καλῶς. Οὐδεὶς ἄς ὀρρωδήση. Οὐδεὶς ἄς προδώση τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς πεποιθήσεις του. Εἴμεθα Ἓλληνες καὶ μετὰ τῶν Ἑλλήνων ἐπιθυμοῦμεν νὰ ζήσωμεν. Ὑπὸ τοὺς ἱεροὺς αὐτοὺς θόλους ἄς δώσωμεν σήμερον τὸν ἄγιον ὄρκον: Θὰ παραμείνωμεν πιστοὶ ἕως θανάτου εἰς τὸ ἐθνικόν μας αἴτημα. Ἄνευ ὑποχωρήσεων. Ἄνευ συναλλαγῶν. Θὰ περιφρονήσωμεν τὴν βίαν καὶ τὴν τυραννίαν. Μὲ θάρρος θὰ ὑψώσωμεν τὸ ἠθικὸν παράστημά μας ὑπεράνω μικρῶν καὶ ἐφήμερων κωλυμάτων, ἓν καὶ μόνον ἐπιδιώκοντες, εἰς ἓν καὶ μόνον ἀποβλέποντες τέρμα, τὴν ἕνωσιν καὶ μόνον τὴν ἕνωσιν.”

Τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου που έμειναν γνωστά σαν “ο όρκος της Φανερωμένης”. Μαζικά και νοερά, όλη η Κύπρος έδωσε μαζί του τον όρκο αυτόν, τέτοια μέρα, στις 22 Αυγούστου 1954. Προδόθηκε, αλλά δεν αθετήθηκε μαζικά! Κάποιοι έμειναν πιστοί στον όρκο των πατέρων τους, στον όρκο των παππούδων τους, στον όρκων γενεών Ελλήνων – Κυπρίων. Γιατί εκείνη τη μέρα ορκίστηκαν μαζί τους, κάτω από τον ίδιο θόλο, μυριάδες νεκροί και μυριάδες αγέννητοι. Γιατί το χώμα που τους δέχτηκε και το χώμα που θα τους έδινε ζωή, ήταν εμποτισμένο με τον πόθο της Ένωσης, με τον πόθο της εθνικής ολοκλήρωσης. Γι’ αυτό και οι νεκροί και οι αγέννητοι ενώθηκαν εκείνη τη μέρα μαζί με τους ζωντανούς, να δώσουν όλοι τους τον όρκο.

Σήμερα, σε έναν Ελληνισμό ο οποίος δέχεται επιθέσεις από παντού, ο οποίος είναι οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά και εθνικά αποδιαρθωμένος, η ανάγκη της εθνικής ολοκλήρωσης φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ.

Ας κρατήσουμε τον όρκο που δώσαμε όλοι εκείνην τη μέρα και ας στραφούμε σε έναν νέο αγώνα, έναν αγώνα δικό μας, έναν αγώνα εθνικό, παν-εθνικό, για δικαίωση των νεκρών μας, για ευτυχία των παιδιών μας!

Εμπρός για μια νέα Ελληνική Αναγέννηση!