Είναι μία από τις πιο μαύρες σελίδες της τραγωδίας του 1974. Η μάνα που περιμένει καρτερικά να ακούσει τί απέγινε το παιδί της τόσα χρόνια μετά τη βάρβαρη Τουρκική εισβολή.

Ως Α.Φ ΕΠΑΛξη δηλώνουμε την απαίτηση όπως η πολιτεία φροντίσει για την εξακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων αδελφών μας. Ο Θεός ας αναπαύσει τις ψυχές όσων αποδεδειγμένα έπεσαν μαχόμενοι ή δολοφονήθηκαν από τα βάρβαρα Τουρκικά στρατεύματα. Το δράμα των αγνοουμένων είναι μια υπενθύμιση για όλους μας, πως ο αγώνας για λευτεριά είναι χρέος και καθήκον.

Παιδί με μια φωτογραφία του Κυριάκου Χαραλαμπίδη

“Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι

με μια φωτογραφία στα μάτια του βαθιά

και κρατημένη ανάποδα με κοίταζε.

Ο κόσμος γύρω του πολύς·

κι αυτό είχε στα μάτια του μικρή φωτογραφία,

στους ώμους του μεγάλη και αντίστροφα– στα μάτια του μεγάλη,

στους ώμους πιο μικρή, στο χέρι του ακόμα πιο μικρή.

Ήταν ανάμεσα σε κόσμο με συνθήματα

και την κρατούσε ανάποδα· μου κακοφάνη.

Κοντά του πάω περνώντας

πινακίδες αγαπημένων

είτε αψίδες και φωνές

που ’χαν παγώσει και δεν σάλευε καμιά.

Έμοιαζε του πατέρα του η φωτογραφία.

Του τήνε γύρισα ίσια κι είδα

πάλι τον αγνοούμενο με το κεφάλι κάτω.

Όπως ο ρήγας, ο βαλές κι η ντάμα

ανάποδα ιδωμένοι βρίσκονται ίσια,

έτσι κι αυτός ο άντρας ιδωμένος ίσια

γυρίζει ανάποδα και σε κοιτάζει.”