Η μέρα αυτή πρέπει να θυμίζει σε όλους μας το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας. Μιας Τουρκίας που στις 20 Ιουλίου του 1974 εισέβαλε στην πατρίδα μας. Λεηλάτησε τα ιερά χώματα μας. Έδειξε τι πραγματικά επιδίωκε για την Κύπρο. Σήμερα, 41 χρόνια μετά εμείς παραμένουμε στις επάλξεις του αγώνα. Επιμένουμε πεισματικά, κόντρα στις φωνές της δήθεν λύσης, να μην ξεχνάμε. Να διεκδικούμε αυτό που μας στέρησαν. Να απαιτούμε αυτό που μας έκλεψαν. Η αξιοπρέπια μας σαν λαός, σαν έθνος δεν χωρά στις ζυγαρίες τους. Δεν μετριέται αλλά προπάντων δεν ξεπουλιέται.
Πιστεύουμε πως ο αγώνας που απαιτείται για την πολυπόθητη Απελευθέρωση και την οριστική Εθνική μας αποκατάσταση διέρχεται από ένα δύσκολο δρόμο. Οι περιστάσεις επιβάλλουν την ανάληψη μακροχρόνιας πρωτοβουλίας για την δημιουργία των συνθηκών που θα επιτρέψουν τη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού η οποία θα αποκαθιστά τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των νόμιμων κατοίκων της Κύπρου.
Η λύση χάριν της λύσης δεν είναι ασφαλής επιλογή. Γι αυτό πέραν από την πολιτική βούληση, απαιτείται η Εθνική συμφιλίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Μακριά από κομματικές αντιπαραθέσεις και συμφέροντα, οφείλουμε όλοι να αγωνιστούμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι.
41 χρόνια μετά ενώνουμε την φωνή μας για ακόμη μια φορά με την μάνα του αγνοούμενου, την γυναίκα του πεσόντα, την οικογένεια του πρόσφυγα, την φωνή του λαού. Γιατί και εμείς από εκεί ερχόμαστε και για αυτήν αγωνιζόμαστε. Παραμένουμε πιστοί στον όρκο μας, στην υπόσχεση μας πως θα σταθούμε βράχος, ασπίδα και υπερασπιστής της γη που μας γέννησε.

Η 20η Ιουλίου 1974 θα αποτελεί πληγή στο κορμί της Κύπρου, μέχρι την ιερή ημέρα της Απελευθέρωσης.