— Ποιος σήκωσε κεφάλι άνευ της εγκρίσεώς μας;

Από εκείνη την 25η Μαρτίου του 1821, αυτοκρατορίες κατέρρευσαν, συμμαχίες μετασχηματίστηκαν -από… ιερές σε ανίερες- οι αυταρχικές νοοτροπίες όμως αναλλοίωτες.

Ως λοιπόν, να μην παρήλθαν δύο αιώνες, και όπως τότε:

.Έναντι του δανείου υποθηκεύτηκαν οι απελευθερεθησόμενες περιοχές. Πέραν του μισού δανείου η παρακράτηση των τόκων. Κάτι οι μεσολαβητές, κάτι οι -και χρηματικές- δαπάνες σε εμφύλιες συγκρούσεις, ένα 15% του δανείου κατέληγε στον επαναστατικό αγώνα.

Και αν στην κρίσιμη ώρα δεν έπεφτε η βροντερή φωνή του Κολοκοτρώνη.

— Φωτιά και τσεκούρι στους Τουρκοπροσκυνημένους!

«το άτι του Μπραϊμη θα μάς πατούσε ακόμη».

Και όταν υποχρεωτικά πια -οι «Προστάτιδες Δυνάμεις» αποφάσισαν για μια -μικρή, όπως ήθελαν- ελεύθερη Ελλάδα, μερίμνησαν και για την επιτήρηση:

— Τόσα χρόνια σκλαβιάς, πώς να κυβερνηθείτε; Και αφού τον πρώτο -άξιο- Κυβερνήτη σας τον δολοφονήσατε, θα σας στείλουμε δικούς μας εστεμμένους.

Έπρεπε να γυρίσει ο αιώνας, και ν’ ανατείλει ο 20ός, για να ξαναπιάσει το Μεγάλο Όραμα από την αρχή ο Κρητικός Ελευθέριος, απεκεί που έμεινε ο αγώνας του 1821.

Φευ, δυο βήματα πίσω κι ένα εμπρός, βρήκε ο 21ος αιώνας την Ελλάδα σε άλλη μορφή υποθηκευμένης επιτήρησης:

— Βεβαίως, ξημερώνει η 25η του Μάρτη και μνημονεύετε με ανάλογες τιμές τον Αγώνα του ’21, τι θα γίνει όμως με τις εταιρικές μνημονιακές σας υποχρεώσεις που θα επιτηρηθούν από τους θεσμούς κ.λπ.;

Να άκουαν, λέει, οι Κολοκοτρώνηδες όλα αυτά τα ακατανόητα, αναζητώντας τα επαναστατικά τους λάβαρα στους νεοραγιάδες:

— Ψηλά τα κεφάλια, ρε προσκυνημένοι!

Γ. Σέρτης