Αναδημοσιεύουμε άρθρο του κ. Κωστάκη Αντωνίου στην Εφημερίδα Σημερινή 20 Μαρτίου 2011 με τίτλο “Πέρασε το αντιομοσπονδιακό μήνυμα”:
Oι νέοι είναι καθρέφτης της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Όπως και στο «μεγάλο» πολιτικό χώρο επικρατεί ο διπολισμός, έτσι και στις φοιτητικές εκλογές είναι φυσικό να επικρατεί το ίδιο σκηνικό. Οι κομματικές φοιτητικές οργανώσεις των δύο οδοστρωτήρων σαρώνουν τις υπόλοιπες, και παραμένουν οι αδιαφιλονίκητοι διαφεντευτές του κομματικού φοιτητικού χώρου. Έτσι και στις εκλογές του Πανεπιστημίου Κύπρου, η «Πρωτοπορία» του Δημοκρατικού Συναγερμού και η «Προοδευτική» του ΑΚΕΛ επικράτησαν πλήρως, με την πρώτη να διατηρεί την πρώτη θέση με οριακή αύξηση και τη δεύτερη να παραμένει… δεύτερη με απώλειες.
Χρόνο με το χρόνο συρρικνώνεται, όπως και στον κυρίως πολιτικό χώρο, η ισχύς των φοιτητικών οργανώσεων των κεντρώων κομμάτων, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Και ενώ για το ΔΗΚΟ υπήρχε πάντα πρόβλημα στην προσέλκυση νέων ανθρώπων στο χώρο του, εξαιτίας της κακόφημης συμπεριφοράς του που το αναδείκνυε σε κόμμα του ρουσφετιού και πολιτικό χώρο χωρίς όραμα για τους νέους, για την ΕΔΕΚ προκαλεί αρνητική εντύπωση η συρρίκνωση του «Αγώνα». Επειδή η ΕΔΕΚ είχε όραμα για τους νέους, είχε δυναμισμό ως πολιτικός χώρος, έχει πρότυπα να αναδείξει, έχει αγώνες να προβάλει.
Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών είναι, ασφαλώς, η ανάδειξη της Ανεξάρτητης Φοιτητικής Έπαλξης ως τρίτης δύναμης στο φοιτητικό χώρο. Στις προηγούμενες εκλογές, η ΑΦΕ κατετάγη τελευταία σε ποσοστά, ενώ στις εκλογές της Πέμπτης υπερφαλάγγισε την «Αναγέννηση» του ΔΗΚΟ και τον «Αγώνα» της ΕΔΕΚ. Είναι εντυπωσιακή η προέλαση, δεδομένου ότι η Κίνηση δεν έχει τη στήριξη κανενός κόμματος και ασφαλώς ούτε τους πόρους που διαθέτουν οι κομματικές κινήσεις.
Η ΑΦΕ εκφράζει την αντιομοσπονδιακή τάση μέσα στο φοιτητικό κόσμο, και αυτό είναι ενδεικτικό ότι η αντίθεση σε λύση ομοσπονδίας είναι έντονη μέσα στη φοιτητική νεολαία και κερδίζει έδαφος. Θα λεχθεί, βεβαίως, πως σε σύγκριση με τον «ομοσπονδιακό οδοστρωτήρα» που εκφράζουν η «Πρωτοπορία» και η «Προοδευτική», αμελητέο είναι το ποσοστό των αντιομοσπονδιακών. Δεν αντιλέγουμε, αν και θέλουμε να τονίσουμε ότι το αντιομοσπονδιακό αίσθημα είναι πηγαίο και αυθόρμητο, σε αντίθεση με το ομοσπονδιακό, που εκπορεύεται και επιβάλλεται από τα άνω διαζώματα των δύο μεγάλων κομμάτων.
Είναι φανερό ότι σε ένα τμήμα της νεολαίας, μικρό μεν, αλλά δυναμικό, εκφράζεται μια έντονη αντίδραση σε κάθε είδους ποδηγέτηση από τις κομματικές ηγεσίες. Αυτή είναι μια υγιής συμπεριφορά. Η αποτίναξη των κομματικών ζυγών από τις φοιτητικές νεολαίες και γενικά κάθε τμήμα της νεολαίας, δημιουργεί τις προϋποθέσεις να υπάρξει αυτόφωτη νεολαία με τα δικά της οράματα, τις δικές της διεκδικήσεις και τους δικούς της προβληματισμούς. Γιατί τώρα, όπως έχουν τα πράγματα, η μεγάλη πλειοψηφία των νέων, κάτω από κάλυψη που δεν μπορεί να αποκρυβεί, κινείται σύμφωνα με τις κομματικές οδηγίες, σκέφτεται όπως σκέφτονται οι κομματικές ηγεσίες και γενικά είναι στρατευμένη στα κόμματα.
Την ίδια στιγμή, η αποτυχία του φοιτητικού κινήματος του ΑΚΕΛ να συναγωνισθεί το φοιτητικό κίνημα του ΔΗΣΥ (με εξαίρεση, ίσως, τους φοιτητές της Βρετανίας) και μάλιστα σε περίοδο αριστερής διακυβέρνησης, αποδεικνύει άλλη μια αποτυχία του ΑΚΕΛ να πλησιάσει τον νέο και να του «φυτέψει» όραμα και διάθεση για αγώνα για κάτι καλύτερο. Είναι αποδεδειγμένο, ότι η νεολαία της Αριστεράς, εάν μπορούμε να αποκαλούμε Αριστερά το ΑΚΕΛ, στέρεψε από οράματα και πρότυπα. Εξέλιπαν όλα εκείνα που σε προηγούμενες δεκαετίες μπορούσαν να εμπνεύσουν τον αριστερό νέο. Και καθώς το ΑΚΕΛ έχει συνταυτίσει τον πατριωτισμό και τις μεγάλες εθνικές εξάρσεις με τον «εθνικισμό-σοβινισμό», δεν απέμεινε τίποτε για να πιστέψουν οι νέοι του ΑΚΕΛ. Εδώ, θα αναφερθούμε σε μια ρήση αριστερού φιλόλογου καθηγητή, ο οποίος είχε πει σε μια μορφή παραπόνου: «Προσφέραμε» στη Δεξιά το 1821, το έπος του ’40, τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Ποιο όραμα αφήσαμε στους δικούς μας νέους;