Οι φοιτητές διαχρονικά αποτελούσαν ένα από τα πιο ενεργά τμήματα της νεολαίας και της κοινωνίας ευρύτερα. Οι ανησυχίες, τα όνειρα και οι απόψεις τους όχι μόνο για τα ακαδημαϊκά θέματα που τους απασχολούν αλλά και για κοινωνικά φαινόμενα, την πολιτική κατάσταση και το μέλλον της πατρίδας τους αποτελούσαν τροφή σκέψης και πηγή αγώνων βελτίωσης και λύσης αυτών των προβλημάτων και συνάμα μοχλό πίεσης στα εκάστοτε κέντρα λήψης αποφάσεων. Όπως η ακαδημαϊκή έρευνα έτσι και το φοιτητικό κίνημα στο σύνολό του πρέπει να αγωνίζεται με γνώμονα το καλύτερο και το βέλτιστο και όχι την παραμονή της νεολαίας σε στεγανά που ταλανίζουν τον τόπο ή απλά μια ανούσια αλλαγή για χάριν της μόδας. Με αυτές τις σκέψεις παρατηρώντας την Κυπριακή και Ελλαδική πραγματικότητα στα πανεπιστήμιά μας η εικόνα δεν είναι και τόσο ευχάριστη.
Η Πολιτική Επιστήμη ορίζει την Αυτονομία ως την ελεύθερη άσκηση πολιτικής. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των φοιτητικών παρατάξεων αποτελούν φοιτητικά παραρτήματα των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Οι κομματικές παρατάξεις στο πανεπιστήμιο ανταλλάσουν μεταξύ τους το ρόλο του αντιπολιτευόμενου και του συνήγορου της κυβέρνησης αναλόγως με το αποτέλεσμα των βουλευτικών και προεδρικών εκλογών. Υιοθετούν άκριτα τις απόψεις των κομμάτων τους όπως έρχονται εκ των άνωθεν σε όλα τα σημαντικά θέματα, τη φρασεολογία των ανώτερων στελεχών τους ενώ φέρνουν μέσα στο πανεπιστήμιο τις κομματικές τους διαφορές. Το αίσθημα του «επαναστάτη» ξυπνά μέσα τους όποτε χάσει το κόμμα τους ποσοστά διαμορφώνοντας το ίδιο έργο κοροϊδίας και εμπαιγμού προς το φοιτητή που διαδραματίζεται εδώ και χρόνια.
Όσο αφορά την Κύπρο λόγω του ότι τα μεγάλα κόμματα συμβαδίζουν στο Εθνικό θέμα που αποτελεί μείζωνος σημασίας πρόβλημα υποστηρίζοντας λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ενώ σε πολλά σκάνδαλα ήταν εμπλεκόμενα αρκετά στελέχη τους, προσπαθούν να δελεάσουν τον φοιτητή με φτηνές πρακτικές όπως σημειώσεις (που τις πλείστες φορές είναι ελλιπής), δωρεάν ποτά σε συναυλίες, μηνύματα κλπ. Ακόμα και τα ίδια τα στελέχη των παρατάξεων έχουν ιδεολογικές ελλείψεις ενώ αρκετές φορές θεωρούν ανούσιο τον αγώνα των φοιτητών για άλλα θέματα εκτός από την καλοπέραση και το βόλεμμα. Ο φοιτητής σαφώς και θα διασκεδάσει αλλά δεν είναι αυτό το πρώτο και σημαντικότερο μέλημά του. Ευτυχώς είχαν άλλη άποψη οι Κύπριοι φοιτητές στον αγώνα της ΕΟΚΑ, οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, οι Κύπριοι φοιτητές στην Αθήνα το 1974…
Η κομματικοποίηση του φοιτητικού κινήματος το κρατά στάσιμο, το καθιστά υποχείριο ενός κατεστημένου που υποβαθμίζει καθημερινά την πολιτική ζωή στη χώρα μας και ροκανίζει το αίσθημα του αγνού πατριωτισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς προς την πατρίδα αντικαθιστώντας το με την ψηφοθηρία και την τυφλή πίστη στις επιλογές του κόμματος. Οι φοιτητές οφείλουν να αγωνιστούν χωρίς να είναι υπόλογοι σε κομματικά στελέχη και χωρίς να περιμένουν βοήθεια από τρίτους. Η Αυτονόμηση του φοιτητικού κινήματος αποτελεί επιτακτική ανάγκη όχι μόνο για να σταματήσουν να εξυπηρετούνται μικροκομματικά συμφέροντα μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά προπαντός για να γίνει το πανεπιστήμιο φορέας ιδεών και αφετηρία αγώνων για μια Ελεύθερη πατρίδα και μια καλύτερη κοινωνία.
Χρίστος Λοϊζου, ΚΠΕ-ΠΟΛ 1ο