Στον απόηχο της επίσκεψης του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα, μπορούμε να προσμετρήσουμε αρκετά θετικά στοιχεία αλλά και ορισμένα αρνητικά.

Είναι γεγονός ότι ο πρωθυπουργός έφθασε στο νησί  χωρίς τυμπανοκρουσίες και παρουσιάστηκε με συνετή και μετρημένη στάση. Σημειώνουμε την επίσκεψη του στα Φυλακισμένα Μνήματα και στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας ως ένδειξη τιμής προς τους ήρωες της ελευθερίας της Κύπρου αλλά και ως κίνηση που έχει την δική της σημειολογία στις εθνικές διεκδικήσεις. Η άρνηση του για επιστροφή στις συνομιλίες ενόσω η κατοχική Τουρκία συνεχίζει τις παράνομες ενέργειες της στην ΑΟΖ, η έμμεση απόρριψη των διασταυρούμενων συναντήσεων, η υπόδειξη στην Ευρώπη ότι ο Ελληνισμός αποτελεί το νοτιοανατολικό άκρο της αλλά και ότι η «Η Κύπρος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ελληνισμού» είναι σημαντικές και ελπιδοφόρες.

Δεν μπορούμε όμως να παραλείψουμε τις αναφορές του για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, μιας λύσης που παραγνωρίζει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και νομιμοποιεί τα δεδομένα της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής. Βέβαια την μεγαλύτερη ευθύνη για την υιοθέτηση αυτής της πολιτικής φέρει διαχρονικά η κυπριακή πολιτική ηγεσία, που εμμένει πεισματικά σε κάτι το οποίο αποδεδειγμένα είναι ανέφικτο, θνησιγενές και που έχει συντριπτικά απορριφθεί από τον κυπριακό ελληνισμό με το 76% κατά του σχεδίου Ανάν το 2004. Από τον πρωθυπουργό περιμέναμε να αφήσει πίσω τις 40χρονες άκαρπες και ανούσιες πολιτικές  και εμμέσως αν όχι ευθέως να υποδείξει στην κυπριακή πολιτική ηγεσία την υιοθέτηση μιας εναλλακτικής στρατηγικής για το κυπριακό που να βασίζεται στα γενικότερα συμφέροντα του Ελληνισμού υπό το πρίσμα των νέων γεωπολιτικών εξελίξεων. Το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» πρέπει να εγκαταλειφθεί ως αναποτελεσματικό και εθνικά επιζήμιο. Ο Ελληνισμός οφείλει να δρα ως ενιαίος.

Ως Α.Φ.ΈΠΑΛξη αναμένουμε λοιπόν από τον πρωθυπουργό ακόμη πιο πολλές ρηξικέλευθες και ριζοσπαστικές κινήσεις  που θα δώσουν στον Ελληνισμό μια νέα δυναμική διεκδίκησης των δικαιωμάτων του.