Η 28η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κάθε Έλληνα ως η μέρα του “ΟΧΙ”. Εμείς λέμε ότι θα έπρεπε να καθιερωθεί στη συνείδηση του κάθε ελεύθερου ανθρώπου ως τέτοια, αλλά ας όψονται αυτοί που πρόδωσαν τον επικό εκείνον αγώνα… Δεν σκοπεύουμε να μπούμε σε ιστορικές λεπτομέριες. Τα γεγονότα είναι γνωστά, η ιστορία έχει γραφτεί και τη διδάσκεται κάθε Ελληνόπουλο “εξ απαλών ονύχων”. Εμείς επιλέγουμε να επικεντρωθούμε αλλού. Εμείς θα σταθούμε σε εκείνο το “Alors, c’ est la guerre!” του Μεταξά προς τον Ιταλό πρέσβη. Ή όπως απλά, λακωνικά και Ελληνικά μάθαμε να το λέμε: “ΟΧΙ”!
Σ’ εκείνο το “ΟΧΙ” ενσαρκώνεται ο ελληνικός τρόπος ζωής που κληροδοτήθηκε από τους αιώνες. Το ελληνικό ζην, που την ίδια ώρα καταδηλώνει και το ελληνικό θνήσκειν! Όπως μας το άφησαν οι παππούδες Τραγικοί: “Το υπέρ πάτρας θνήσκειν κάλλιστον κλέος” και όπως το μετέφρασε ο Βαγορής στις μέρες μας πριν βαδίσει στην αγχόνη: “Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.” Εκείνο το “ΟΧΙ”, δεν εσήμαινε απλώς ότι δεν επιτρέπεται στους Ιταλούς να πατήσουν τα ελληνικά χώματα. “ΟΧΙ” είπε ο Μεταξάς, τουτέστιν, όχι κύριοι και οι μικροί (πληθυσμιακά) λαοί έχουν αξιοπρέπεια και δεν είναι έρμαιο κανενός “μεγάλου”. Εκείνη η ιστορική άρνηση, ήταν το δικαίωμα του “μικρού” στην αντίσταση. Το δικαίωμα αλλά και η υποχρέωση για αντίσταση όταν απειλούνται οι αρχές σου, όταν απειλούνται τα ιερά σου, όταν απειλείται η ύπαρξή σου.
Και αυτό το διαχρονικό μήνυμα της αντίστασης είναι που πρέπει να κρατήσουμε σήμερα. Ειδικά σήμερα που η “μικρή Ελλάδα” έγινε έρμαιο στις ορέξεις και μέσο προς εκπλήρωση της στρατηγικής των ισχυρών. Σήμερα, λοιπόν, που ο Ελληνισμός δέχεται κτυπήματα από παντού, που η Μητέρα Ελλάδα παλεύει καθημερινά ενάντια στα ξένα συμφέροντα για την επιβίωσή της, που η μικροκόρη Κύπρος, μισή στα χέρια του Τούρκου και μισή στα χέρια των “ηττημένων μυαλών” προσπαθεί να μην ξεχάσει την κατοχή, που ελληνικά νησιά και βραχονησίδες απειλούνται καθημερινά από τα τουρκικά μαχητικά που πηγαινοέρχονται στο Αιγαίο, που οι αλύτρωτοι αδελφοί μας στην Ήπειρο δολοφονούνται και που η Μακεδονία μας διεκδικείται από τους Σλάβους, σήμερα επαναλαμβάνουμε, είναι που πρέπει να βιώσουμε και να κάνουμε τρόπο ζωής μας την Αντίσταση!
Πέραν τούτων όμως, τέτοιες μέρες δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε τον αφανή Έλληνα αδελφό μας που έδωσε τη ζωή του για ‘μας, για την πατρίδα, σε καιρούς ανάγκης. Τον φαντάρο που δεν επέστρεψε ποτέ από την Πίνδο ή αυτόν που γύρισε στην αγκαλιά της μάνας του σακάτης. Τη μάνα και τη γυναίκα που αντιστάθηκαν και αυτές, σύμφωνα με το ελληνικό ζην, στον εχθρό της πατρίδας, το παιδί που πέθανε στη μέση κάποιου δρόμου από την πείνα.
Και δίπλα σ’ όλους όσοι θυσιάστηκαν για την Ελλάδα, ιδίως σήμερα, δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε τους δεκατρείς αδελφούς μας που εν ώρα καθήκοντος έπεσαν στην εσχατιά τούτη του Ελληνισμού…
Ζήτω το “ΟΧΙ”, Ζήτω η Αντίσταση, Ζήτω η Ελλάδα!