Με την πάροδο του 2010, παρήλθαν και 15 χρόνια από την ίδρυση της Ανεξάρτητης Φοιτητικής Έπαλξης. 15 χρόνια ζωής για μια παράταξη που δημιουργήθηκε από φοιτητές καθαρά για την εξυπηρέτηση του συμφέροντος του φοιτητή και της πατρίδας. 15 χρόνια αγώνος για Λευτεριά. Λευτεριά στην Κύπρο μας, αλλά και λευτεριά του φοιτητικού κινήματος το οποίο υποφέρει διαχρονικά κάτω από τον έλεγχο των κομματικών μηχανισμών. Ζητήσαμε και θα συνεχίσουμε να ζητούμε αυτονόμιση του φοιτητικού συνδικαλισμού από τα κομματικά φερέφωνα. Οι φοιτητές πρέπει ν’ αποφασίζουν για την κοινότητά τους χωρίς να μπαίνουν στη μέση κομματικά συμφέροντα και φιλοδοξίες.
Σχετικά με το εθνικό μας πρόβλημα, πολλοί μας είπαν και συνεχίζουν να μας χαρακτηρίζουν “ρομαντικούς” και “ονειροπόλους”. Είδαμε όμως και ο “ρεαλισμός” τους πόσα πέτυχε τα τελευταία 40 χρόνια. Υποχωρήσεις επί υποχωρήσεων, απενοχοποίηση της Τουρκίας με μετατροπή του προβλήματός μας σε πρόβλημα δύο κοινοτήτων και τα χειρότερα έπονται…

Συμφοιτητή,
εμείς δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν προσωπικά ή άλλα συμφέροντα.Θα συνεχίσουμε να πολεμούμε για τα δίκαιά μας, να παλεύουμε για τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία μας στερούν για 37 χρόνια και θέλουν να μας στερήσουν εις το διηνεκές με τη δική μας υπογραφή μάλιστα!
Εμείς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στον δρόμο που χάραξαν άλλοι, πιο μεγάλοι από ‘μας (μεγάλοι στο “μπόι της Λευτεριάς”), άλλοι πιο “κόκκινοι απ’ τους κόκκινους”, που δεν συμβιβάστηκαν, που δεν αρκέστηκαν στο “εφικτό” και στο “ρεαλιστικό” και γύρεψαν να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά τους. Στον δρόμο τους, λοιπόν, πορευτήκαμε και θα πορευόμαστε και σε καλούμε να περπατήσεις μαζί μας. Μπορεί ο δρόμος να κόβεται απότομα από κάποιο συρματόμπλεγμα. Ας σταθούμε μαζί, να κοιτάξουμε απέναντι για να πάρουμε δύναμη να ξεπεράσουμε το εμπόδιο τούτο και να φτάσουμε στο τέρμα. Και στο τέρμα θα μας περιμένει η “Πανώρια” του Ευαγόρα, κρατώντας τις στάχτες του Γρηγόρη σαν δώρο καλωσορίσματος. Και τότε θα ξεκουραστούμε και ‘μεις.
Ποιο άλλο όνομα θα μπορούσαμε να δώσουμε στον δρόμο τούτο, στον δρόμο των “νεκρών και των αγέννητων που θα μας δικάσουν”, στον δρόμο στου οποίου το τέρμα θα βρούμε τον πρώτο και τελευταίο έρωτα του 18χρονου Πετράκη Γιάλλουρου; Ποιο άλλο όνομα θα μπορούσαμε να δώσουμε πάρεξ τούτου: Οδός Ελευθερίας…

Στις 17 Μαρτίου έχεις επιλογή!
Προχωράμε μαζί δύναμη μας η αυτονομία!