Συμπληρώνονται σήμερα 3 χρόνια απο εκείνο το μαύρο χάραμα της 11ης Ιουλίου 2011. Εκείνης της αποφράδας μέρας που βύθιστηκε στο πένθος και την οργή ολόκληρος ο κυπριακός λαός. Ήταν 5:30 το πρωί, όταν η φονική έκρηξη στο Μαρί, ταρακούνησε ολόκληρη την περιοχή. Σκόρπισε τον θάνατο σε 13 παλληκάρια, βούλιαξε τις οικογένειες τους στον πόνο, τη δυστυχία και τα αμέτρητα γιατι. Ο πόνος αβάσταχτος, οι πληγές ανεπανόρθωτες. Παιδιά έμειναν πίσω και στερήθηκαν για πάντα την πατρική φιγούρα και αγκαλιά, γονείς έχασαν για πάντα τα αγαπημένα τους παιδιά και πονεμένες γυναίκες έχασαν τον σύντροφο τους. Πέραν απο τις ανθρώπινες ζωές, η φονική έκρηξη διέλυσε τα πάντα στο πέρασμα της. 62 τραυματίες, αμέτρητες υλικές ζημιές με μεγαλύτερη την καταστροφή του ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού στο Βασιλικό. Ζημιές τις οποίες ακόμη μέχρι σήμερα βιώννει ο κάθε πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανεπανόρθωτη πληγή υπέστη και το κύρος του κράτους όμως, το οποίο απόδειξε περίτρανα πως δεν λειτουργούσε και κανένας δεν τολμούσε να το διορθώσει. Παρόλα αυτά η κυβέρνηση με πλήρη άγνοια και αδιαφορία, δέχθηκε να τροφοδοτήσει τις ελεύθερες περιοχές με ρεύμα από τον κατακτητή, δίνοντας έτσι πολιτική πτυχή στην έκρηξη αλλά και δικαιώματα στον εχθρό.
Κανένα πόρισμα ερευνητικής επιτροπής και καμία απόφαση Δικαστηρίου δε συγκίνησε τους ενόχους, με πρώτο από όλους τον πρώην πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια ο οποίος με μεγάλη ευκολία δεν καταλόγισε καμία ευθύνη στο πρόσωπο του και παρέμεινε στην διακυβέρνηση της χώρας με μόνο στόχο τη συνέχιση του έργου του. Η εγκληματική ανευθυνότητα εκείνου και των αρμοδίων του στο να χειρισθούν το θέμα των εμπορευματοκιβωτίων, απέβη μοιραία για τους 13 συνανθρώπους μας αλλά και για ολόκληρο το νησί.
Γιατί επιτρέπουμε 3 χρόνια μετά η αδιαφορία να καταπατά το δίκαιο; Τίποτα δεν αναπληρώνει το χαμό των ηρώων αυτών όμως ένα ευνομούμενο κράτος θα είχε φροντίσει μέχρι σήμερα με την απόδοση δικαιοσύνης να βοηθήσει να απαλύνει τον πόνο των συγγενών. Είναι άξιον απορίας το μέχρι πότε θα ανεχόμαστε με απάθεια την κατάσταση αυτή και πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε την ατιμωρησία και την αδικία. Καταδικάζουμε τέτοιες εγκληματικές πράξεις και ζητούμε έστω και αργά οι υπαίτιοι να μαζέψουν όποιο ίχνος αξιοπρέπειας τους έχει απομείνει και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Είμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων και θα φροντίζουμε να είναι αιώνια η μνήμη τους.