Τον Ιανουάριο του 1996, ένα χρόνο περίπου μετά από μικροεπεισόδια που έλαβαν χώρα στις περιοχές Λέσβου, Καλύμνου και Ιμίων, κατά τα οποία τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη εισέβαλαν στα ελληνικά χωρικά ύδατα και ενεπλάκησαν με ελληνικά μαχητικά, ο δήμαρχος της Καλύμνου, κ.Δημήτρης Διακομιχάλης, έφτασε σε μια από τις βραχονησίδες και ύψωσε στις 25 Ιανουαρίου την ελληνική σημαία. Τα τουρκικά τηλεοπτικά κανάλια μετέδωσαν τις εικόνες με την ελληνική σημαία και το γεγονός προκάλεσε έξαρση στην Τουρκία. Έτσι, έφτασαν στο νησί δύο δημοσιογράφοι της εφημερίδας Χουριέτ (που εδρεύει στην Σμύρνη), υπέστειλαν την Ελληνική σημαία και ύψωσαν στην ελληνική βραχονησίδα την τουρκική ημισέληνο! Όπως ήταν φυσικό, το γεγονός πήρε μεγάλες διαστάσεις και τουρκικά και ελληνικά αεροσκάφη δεν άργησαν να κινηθούν προς την περιοχή. Στις 28 Ιανουαρίου το περιπολικό “Αντωνίου” του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, υπέστειλε την τουρκική σημαία και ξανα ύψωσε την Ελληνική.
Τέλος, στις 31 Ιανουαρίου 1996 στις 01:40 αποβιβάστηκαν Τουρκικές Ειδικές δυνάμεις στην Μικρή Ίμια του νοτιοανατολικού Αιγαίου και όταν στις 05:30 της ίδιας μέρας, έφτασε στη βραχονησίδα ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος και να λάβει εις πέρας την αποστολή όσον αφορούσε την αναγνώριση ύπαρξης εχθρών στο νησί, το ελικόπτερο κατερρίφθη. Βεβαίως, μια διαδεδομένη άποψη (ιδίως στην Τουρκία) είναι ότι το ελικόπτερο κατέπεσε λόγω… κακοκαιρίας (!!!), όμως πολλοί πιστεύουν ότι το ελικόπτερο και οι τρεις αξιωματικοί που σκοτώθηκαν, κατερρίφθη είτε από το Τουρκικό Ναυτικό είτε από τους Τούρκους καταδρομείς που υπήρχαν ήδη στο νησί.
Όλοι και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός, ηγέτες κομμάτων και άλλοι “προνομοιούχοι”, σίγασαν και κρύφτηκαν, δείχνοντας ακόμη μια φορά την χρεοκοπία της ελληνικής πολιτικής! Η αληθινή αιτία αποκρύφτηκε, οι πολιτικοί δεν αντέδρασαν και αντ’ αυτού δόθηκε στην Τουρκία η αφορμή να θέσει ζήτημα για τις Γκρίζες Ζώνες μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, αμφισβητώντας την Εθνική κυριαρχία της πρώτης.Διερωτήθηκαν “να σκοτωθούμε για μιά βραχονησίδα;”. Επέδειξαν ακόμη μια φορά, περίτρανα, την ανύπαρκτη, άχρωμη και άοσμη πολιτική διπλωματία που ταλανίζει εδώ και καιρό τον κόσμο τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Κύπρο, δείχνοντας ξανά ότι είναι υπέρμαχοι μιας μονόπλευρης φιλίας!
Άραγε τα παλικάρια αυτά, που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα, δεν αξίζει να τα ξέρει κανείς; Άραγε, η σημερινή νεολαία, έχει σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθεί παρά να φέρει στη θύμησή της το γεγονός αυτό και το θάνατο των τριών αξιωματικών;
Εμείς, που τιμούμε τον Χριστόδουλο, τον Παναγιώτη και τον Έκτορα. Τρία, από τα χιλιάδες παλικάρια, που έντυσαν με τον χρυσό τους μανδύα τον βωμό όχι της “ελληνοτουρκικής φιλίας” των πολιτικών, αλλά τον βωμό της Ελλάδος μας. Είμαστε βέβαιοι ότι βρίσκονται στο υπέρλαμπρο Πάνθεο των Ηρώων του Ελληνισμού κι αυτοί κάπου ανάμεσα στον Λεωνίδα, στον Διάκο, στον Παλληκαρίδη και σε χιλιάδες άλλους ήρωες.
«Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα. Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα» (Κ.Παλαμάς)