Η ερώτηση συχνή. Γιατί Αυτόνομοι, γιατί ακομμάτιστοι, γιατί Α.Φ.ΕΠΑΛξη. Η απάντηση τόσο απλή μα συνάμα τόσο δύσκολη για τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε σήμερα.

Πρώτα από όλα η Αυτονομία είναι χαρακτηριστικό που πρέπει να μας διέπει όλους. Από τον πρώτο εώς και τον τελευταίο. Η διάθεση του εαυτού μας εκεί που θέλουμε εμείς. Έστω και αν μας οδηγεί στα πρόθυρα της καταστροφής. Δεν είναι τυχαίο πως η ελευθερία επιλογής , μας εξασφαλίζει πως δεν θα έχουμε καλύτερη τύχη από αυτή που δικαιούμαστε. Εξού και ότι η δημοκρατία εξασφαλίζει πως δεν διοικούμαστε καλύτερα απ’ ότι αξίζουμε. Ο κόσμος είναι όμορφος αρκεί οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν  να χαρακτηρίζονται από αλληλεγγύη. Μια αλληλεγγύη προς το δικαίωμα της Ελευθερίας τους.

Το να είμαστε ακομμάτιστοι είναι επιλογή συνειδητή. Επιλογή βασισμένη στην άποψη πως υπάρχουν αρχές, ιδέες και θέσεις αδιαπραγμάτευτες. Και αυτές δυστυχώς ή ευτυχώς δεν παζαρεύονται. Και ας μένουμε αιώνια ρομαντικοί και ονειροπόλοι! Στα αλήθεια όμως δεν είμαστε μόνοι μας! Όλοι ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο πιο όμορφο και πιο δίκαιο.

Δεν είμαστε αντιομοσπονδιακοί από βίτσιο, ούτε από προσωπικό συμφέρον. Είμαστε απλά άνθρωποι που ζύγισαν τα πράγματα πιο ψυχρά, πιο απόλυτα. Δεν αφουγκράστηκαν καμία θέση εφησυχασμού ή δαιμονοποίησης. Αν το κάναμε τότε είτε θα υποστηρίζαμε Διζωνική είτε διχοτόμηση ( αλήθεια όμως έχουν ουσιαστική διαφορά; ).  Απλά διεκδικούμε ένα δίκαιο αύριο, ελεύθερο. Αλήθεια όλοι μας δεν διεκδικούμε το καλύτερο και το πιο ιδανικό; Εμείς γιατί όχι; Για την Πατρίδα μας γιατί όχι; Η πορεία στο χρόνο μας έχει δείξει άλλα! Άλλα απ’ αυτά που διαπραγματεύονται στα τραπέζια των συνομιλιών.

Καθημερινά η πατρίδα μας ματώνεται. Από την μπότα του Αττίλα, από το ατέλειωτο ρουσφέτι, από την αποδιοργανωμένη κοινωνία. Εμείς δεν τα θέλουμε. Δεν τα ζητήσαμε – μας τα έδωσαν.  Οφείλουν λοιπόν να τα πάρουν πίσω.

Σκεφτείτε και αναλογιστείτε! Ποίο είναι το μέλλον μας και ο προορισμός μας. Όταν ο πήχης βρίσκεται χαμηλά τότε θα πάμε ακόμη πιο χαμηλά.

“Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι”