«Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου, όσοι δεν ένιωσαν ποτέ, με τι
σίδερο, με τι πέτρες, τι αίμα, τι φωτιά
Χτίζουμε, ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!»
Οδυσσέας Ελύτης
…29 ολάκερα χρόνια και το αίσχος συνεχίζεται!
15 Νοεμβρίου 1983 · εκείνη η μέρα έμελλε να ξημερώσει ακόμα ένα πλήγμα για τον Ελληνισμό της Κύπρου. Την ημέρα εκείνη, ο εγκάθετος της Τουρκίας Ραούφ Ντεκτάς, προχώρησε στην ανακήρυξη της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», που δεν είναι, παρά ένα έκτρωμα χωρίς διεθνή αναγνώριση και νομιμότητα (με εξαίρεση την Τουρκία, που το αναγνωρίζει). Είναι αξιοσημείωτο και ταυτοχρόνως αξιολύπητο το γεγονός ότι τέσσερα χρόνια πριν, σύμφωνα με τους Τούρκους, είχε «συμφωνηθεί» λύση για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (εικονική λύση, όπως αποδείχτηκε). Αυτά, αναφορικά, γι’ αυτούς που πιστεύουν στην καλή θέληση των Τούρκων, γι’ αυτούς που διαπραγματεύονται το νησί μας -μιλώντας για διχοτόμηση ή ομοσπονδία- γι’ αυτούς που ξεχνούν την ιστορία, η οποία πολλάκις απέδειξε ότι Έλληνες και Τούρκοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν.. ότι ουδείς μπορεί να εμπιστευτεί τον Τούρκο.
Δυστυχώς, οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας, φαίνεται, ότι έχουν ξεχάσει, πως το πρόβλημα της Κύπρου είναι πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής, και όχι πρόβλημα δικοινοτικό ή ομοσπονδιακό. Δεν υπάρχουν δύο κράτη. Υπάρχει το κυπριακό κράτος χωρισμένο στα δυο!
Επομένως, οι συνομιλίες με τον εκάστοτε εγκάθετο της Τουρκίας πρέπει να σταματήσουν. Μόνο προβλήματα επιφέρουν, αφού αυτόματα αποδέχονται την ιδέα ότι το πρόβλημα στην Κύπρο είναι πρόβλημα μεταξύ των δύο κοινοτήτων, συμβάλλοντας στην απενοχοποίηση της Τουρκίας, η οποία είναι η μόνη υπεύθυνος για τη σημερινή κατάσταση στο νησί.
Γι’ αυτό, λοιπόν, εμείς, οι νέοι, φοιτητές και μαθητές, καλούμε την Τουρκία να αναλάβει τις ευθύνες της. Και δεν θα σταματήσουμε τη μάχη, μέχρι να κερδίσουμε τη δικαίωση. Δεν ξεχάσαμε, δεν ξεχνάμε και ούτε θα ξεχάσουμε το έγκλημα που διαπράχθηκε στο νησί μας. Όποτε χρειαστεί, θα απαιτήσουμε ξανά τα δίκαιά μας, θα αφήσουμε τα σχολεία και θα βγούμε ξανά στους δρόμους, όπως το 2004. Εμείς δεν συμβιβαστήκαμε και δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε. Στην τελική, εμείς καλούμαστε να στελεχώσουμε την κοινωνία που κτίζει σήμερα η κυβέρνησή μας, γι’ αυτό και απαιτούμε να μας λάβει υπ’ όψιν, διότι εμείς θα ζήσουμε τις συνέπειες των αποφάσεών της.