Ότι δεν κατάφερε το άνοιγμα των οδοφραγμάτων προ δεκαετίας, το οποίο ανέστησε οικονομικά το ψευδοκράτος και μετέτρεψε μεγάλο μερίδιο του ελληνικού λαού του μαρτυρικού μας νησιού σε τουρίστες και χορηγούς του κατοχικού Αττίλα, επιχειρεί να γίνει σήμερα με πρωτοστάτες τον Αρχιεπίσκοπο και τον φίλο του –όπως ο ίδιος ο Μακαριώτατος αποκαλεί – μουφτή των κατεχομένων.
Πριν από δύο μήνες παρακολούθησα από το δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ το ομολογουμένως χαρμόσυνο γεγονός της τέλεσης του εσπερινού του Αγ. Χαραλάμπους στην κατεχόμενη για 40 χρόνια από τα τούρκικα στρατεύματα Κοντέα. Αν και θεώρησα ότι αναμφίβολα κάθε χριστιανός ορθόδοξος χαίρεται από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, εντούτοις έκλεισα την τηλεόραση με οργή και μονολόγησα «Αυτό θέλουν, να πηγαίνουμε να λειτουργούμε τις ρημαγμένες μας εκκλησίες και μετά να επιστρέφουμε πίσω στα σπίτια μας στις ελεύθερες περιοχές ξεχνώντας έτσι την κατεχόμενη γη μας και αναγνωρίζοντας με τις ψαλμωδίες μας το ψευδοκράτος…»
Κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου βλέπουμε μια έξαρση της τέλεσης ιερών ακολουθιών στις κατεχόμενες, κλειστές και λεηλατημένες -επί 40 συναπτά έτη- εκκλησίες μας. Έρχονται να προστεθούν στα ούτω καλούμενα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, δηλαδή τις πράξεις «καλής θέλησης» της κατοχικής Τουρκίας και του μορφώματος της –με τις ευλογίες του ΟΗΕ- οι οποίοι συνεχώς μας υπενθυμίζουν ότι αυτοί που δεν θέλουν λύση είναι οι Έλληνες της Κύπρου. Με αποκορύφωμα την προ ολίγων ημερών τέλεση της ακολουθίας του Επιταφίου στον ιερό ναό του Άγιου Γεώργιου του Εξορινού στην κατεχόμενη εντός των τειχών πόλη της Αμμοχώστου -μετά από 58 ολόκληρα χρόνια- παρατηρείται μια έντονη προσπάθεια εκμετάλλευσης του θρησκευτικού συναισθήματος από τους πάντοτε προοδευτικούς πλασιέ της επαναπροσέγγισης.
Έτσι, άθελα μας γινόμαστε μάρτυρες μίας αναίσχυντης αναγνώρισης του ψευδοκράτους από τους «ηγέτες» μας οι οποίοι δεν αντιδρούν όταν ο εκπρόσωπος του έποικου -αλλά με «τουρκοκυπριακή» υπηκοότητα- μουφτή δήλωνε ότι βρίσκεται εκεί ως εκπρόσωπος της «ΤΔΒΚ». Κατά τα άλλα «εκάμαμεν τζαι εμείς πολλά» και τώρα είναι η χρυσή ευκαιρία να ζήσουμε μαζί.
Ούτε λόγος για την τουρκική εισβολή και τους αγνοούμενους μας ,τα κατεχόμενα χωριά μας και τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Το μόνο που ενδιαφέρει πολλούς συμπατριώτες μας είναι να επισκέπτονται ως τουρίστες την αιματοβαμμένη γη μας κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά τους όταν Τούρκοι φωτογραφίζονται ημίγυμνοι μπροστά από τους συλημένους τάφους των προγόνων μας.
Καμία αντίδραση για το γεγονός ότι περίπου 500 εκκλησίες μας παραμένουν βουβές μετά από 40 τόσα χρόνια αναμένοντας καρτερικά το χτύπημα της καμπάνας τους σε μια απελευθερωμένη πατρίδα και όχι σε οποιοδήποτε τουρκικό προτεκτοράτο. Ούτε λέξη για το γεγονός ότι η πλειοψηφία των χριστιανικών ναών μετατράπηκαν σε μουσουλμανικά τεμένη, στρατόπεδα, αχυρώνες, μάντρες προβάτων, αποθήκες, εργαστήρια και θέατρα ενώ μερικοί καταστράφηκαν ολοσχερώς από την μανία του Τούρκου κατακτητή ο οποίος υποβοήθησε στην κλοπή ψηφιδωτών και άλλων έργων τέχνης ανυπολόγιστης αξίας και την πώληση τους στο εξωτερικό.
Αναντίλεκτα, θεωρώ ότι τέτοιου είδους ενέργειες εκ μέρους των συμπατριωτών μας μόνο ζημιογόνες μπορούν να αποβούν για το εθνικό μας πρόβλημα. Την απάντηση -κατά την ταπεινή μου γνώμη – σε όλους αυτούς τους καλοθελητές και στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο δίνει ξεκάθαρα ο μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος δηλώνοντας ότι «Πρέπει να έχουμε μια αξιοπρεπή αντιμετώπιση της κατοχής μέχρι την ευλογημένη μέρα της απελευθέρωσης και να μην γινόμαστε όπως δυστυχώς σήμερα έγιναν πολλοί όργανα της προπαγάνδας των Τούρκων με το να επισκεφτούν έναν ναό κατεχόμεν
ο μας και να μείνουν κλειστοί άλλοι 499. Και με δικά μας έξοδα, με δορυφορική αναμετάδοση, παντού να λέμε ότι η κατοχική δύναμη είναι φιλελεύθερη και επιτρέπει τα θρησκευτικά καθήκοντα των χριστιανών»
Εν κατακλείδι με τα πιο πάνω λόγια, νιώθω ότι υπάρχει ελπίδα από την Εκκλησία της Κύπρου όσον αφορά την αντιμετώπιση του εθνικού μας προβλήματος και ότι ενωμένοι οι πιστοί και μη Έλληνες της Κύπρου θα αγωνιστούμε για την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και ΑΝΑΣΤΑΣΗ του τόπου ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη σε μιαν ελεύθερη πατρίδα.
Νικόλας Αντωνίου
ΨΥΧ 2ο