Ζήτω οι Τρελοί, λοιπόν. Οι Τρελοί με κεφαλαίο, διότι οι Τρελοί τούτοι εστάθηκαν η αιτία να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι (σχετικά) και να μην γεννιόμαστε μέσα στην τουρκοκρατία και την αγγλοκρατία αντίστοιχα. Ο κόσμος τους έλεγε τρελούς, είπε ο πρώτος των Τρελών, ο γέρος του Μωριά, διότι εκίνησαν να επαναστατήσουν λιγότεροι στον αριθμό από τους εχθρούς, με λιγότερα μέσα, με ελάχιστη πείρα. Και οι Τρελοί νίκησαν. Νίκησαν και την οθωμανική και την αγγλική αυτοκρατορία, διότι οι αυτοκρατορίες μπορούν να κτυπήσουν τακτικούς στρατούς. Τους Τρελούς όμως δεν εκπαιδεύτηκαν να τους πολεμούν.

Και οι ημέτεροι “γνωστικοί” έσπευσαν να κοροϊδεύσουν τους Τρελούς. Και τους είπαν “γραφικούς” και “βαρελότους”. Μα τι τους έμελλε; Μα οι Τρελοί νικούσαν, νικούσαν και οι γνωστικοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι μετά τη νίκη θα παραγκωνίζονταν και θα έχαναν τα προνόμιά τους. Και τάχτηκαν με τον κατακτητή και σπίλωναν και σπιλώνουν ακόμα τον αγώνα. Μα δεν τους νοιάζει τους τρελούς γιατί η Τρέλα τους ήταν πάνω από τις μικρότητες της καθημερινότητας. Ήταν κάτι το υπεράνθρωπο εκείνο που τους “στοίχειωσε”.

Και απάντησαν στους γνωστικούς: Πώς είπατε; Η τρέλα δεν πάει στα βουνά; Μα η δική μας Τρέλα μας έβγαλε στα βουνά και στα βουνά στήσαμε τον αγώνα μας. Και με τον αγώνα τούτο μπορούν τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας ν’ αναπνεύσουν αέρα Ελευθερίας.

Και γι’ αυτό τούτες τις μέρες, ας σηκώσουμε το ποτήρι μας και ας πιούμε στην υγειά των Τρελών. Τέτοιους Τρελούς τους χρειαζόμαστε… Λοιπόν… Ζήτω οι Τρελοί!