Η ιστορία εμπλοκής της Τουρκίας στο Κυπριακό ξεκινά το 1956, όταν εκπονείται το «Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου», το οποίο υιοθετεί η Τουρκική κυβέρνηση και προβλέπει τον ολοκληρωτικό στρατιωτικό και γεωπολιτικό έλεγχο του νησιού[1]. Η Τουρκία μη έχοντας κανένα νομικό, ιστορικό και εθνολογικό έρεισμα στην Κύπρο, δεν ζήτησε ούτε και αποκάλυψε τις προθέσεις της, μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να τις απαιτήσει. Αρχικά μπήκε στο παιχνίδι – μέσω των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου – οι οποίες την έφερναν ξανά στο νησί μετά από 81 χρόνια. Ακολούθως προκάλεσε σταδιακά και μεθοδευμένα αναταραχές και συγκρούσεις[2],[3] οι οποίες οδήγησαν στην κατάκτηση του 37% του νησιού.
Από το 1974 και εντεύθεν η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (Δ.Δ.Ο) παρουσιάζεται ως η μόνη εφικτή λύση για το Κυπριακό από την Ελληνική πλευρά. Σε αυτήν όμως πιστεύει και η Τουρκία, διότι δεν ήταν ποτέ διατεθειμένη να δώσει αλλά να πάρει[4]. Επιδίωξή της σε αυτό το στάδιο είναι η, δια της Δ.Δ.Ο, κατοχύρωση της κυριαρχίας της στην κατεχόμενη Κύπρο, διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και εδραίωσή της στη σημερινή ελεύθερη Κύπρο μέσω των εποίκων και των υπολοίπων μουσουλμανικών πληθυσμών που θα κουβαλήσει.
Οι κατά καιρούς αναφορές της Τουρκίας και των εγκάθετών της για δύο κράτη και δύο λαούς στο νησί[5] έχουν κι αυτές την σκοπιμότητά τους. Προβάλλουν αυτές τις θέσεις ούτως ώστε σε μια ενδεχόμενη νέα προσπάθεια για επίλυση του προβλήματος, να φαίνεται ότι μετακινούνται προς την Δ.Δ.Ο.
Η Τουρκία σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμεί την διχοτόμηση για ένα και μόνο λόγο. Διότι έστω και μια πέτρα να υπάρχει σε ελληνικά χέρια, στο μαλακό της υπογάστριο δηλαδή την Κύπρο, αυτό θα σημαίνει θανάσιμο κίνδυνο για την γεωπολιτική της ύπαρξη. Τρανή απόδειξη τούτου ήταν η απαίτηση της μη άφιξης του ρωσικού οπλικού συστήματος s-300 στο νησί.
Τελικός της στόχος όμως παραμένει, η πλήρης κατάληψη του νησιού.
Και για να διαλυθούν τα πιστεύω όσων θέλουν να εθελοτυφλούν: «Η Τουρκία, είτε συνεχίσει να κυβερνάται από τη στρατιωτικοπολιτική κάστα όπως σήμερα, είτε ξανανέβει στο θρόνο κάποιος σουλτάνος, είτε γίνει κομμουνιστική λαϊκή δημοκρατία, είτε ομοσπονδία αναρχικών κοινοβίων, σε κάθε περίπτωση θα συνεχίσει να έχει τις ίδιες γεωπολιτικές ανάγκες, τα ίδια συμφέροντα και την ίδια γεωπολιτική ταυτότητα, που θα τη θέτουν σε σαφή ανταγωνιστική και αντίπαλη διάσταση με την Ελλάδα.”[6]
Ανδρέας Χριστοφή
1ο Έτος ΔΕΟΣ
[1]Βιβλ. «Αιματηρή Αλήθεια» σ.43
[2]Εφημ. «Τα Νέα» 21/10/98
[3]Εφημ.«Πρώτο Θέμα» 29/09/10
[4]Ραούφ Ντενκτάς 09/02/90
[5]Εφημ. «Φιλελεύθερος» 29/08/12
[6]Κων/νος Γρίβας, θεωρητικός της Γεωπολιτικής